Όταν η πόρτα που πρέπει να διαβείς είναι ψηλή, βαριά και σκουριασμένη, υπάρχουν δύο τρόποι για να την ανοίξεις. Ο πρώτος είναι να αρχίσεις να την κοπανάς μέχρι να σπάσεις το χέρι σου κι ο δεύτερος είναι… να λαδώσεις τους μεντεσέδες. Και τότε εκείνη όχι μόνο θα ανοίξει διάπλατα, αλλά από πίσω θα υπάρχει και η πορτιέρης να σε ευχαριστήσει...
Αν το καλοσκεφτείς λοιπόν, το αναποδογυρίζεις, το αναγάγεις σε κλασματική μορφή και απλούστατα καταλήγεις στο ξάστερο συμπέρασμα ότι… λαδώνοντας ή … γρασάροντας, ανοίγεις και τις δυσκολότερες πόρτες. Ανοίγεις τις πόρτες αυτές που διαφορετικά δεν θα τις πλησίαζες καν, ή θα ήσουν αναγκασμένος να κοιτάς το τι είναι από πίσω από την κλειδαρότρυπα και μόνο.
Κρατώντας το τελευταίο αυτό συμπέρασμα, το κόβω και το ράβω στα μέτρα της εποχής μας, πιο συγκεκριμένα δε της Ελλάδος της μεταπολίτευσης και μετά.
Τι φταίει λοιπόν για όλο αυτό, που έχει δυστυχέστατα καταλήξει να γίνει τρόπος ζωής μας και όχι… παράδειγμα προς αποφυγήν;
Αν το εξετάσεις το θέμα βαθύτερα, πέρα από εκεί που το βλέπουν οι πολλοί, θα ανακαλύψεις εύκολα και άνετα και την πρωταίτια κατ΄εξοχήν αιτία.
Είναι στη φύση του ανθρώπου πρώτα να λύνει το βιοποριστικό του πρόβλημα και μετά να μάχεται για το γενικότερο καλό.
Είναι εγωιστικό όν ο άνθρωπος!
Μέσα στην άγνοιά του, γνωρίζει υποσυνείδητα ότι όλα… είναι εφήμερα.
Ζει και αναπνέει λοιπόν για το σήμερα. Έχει μάθει να ελπίζει στο ότι ... οι άλλοι θα δώσουν τους αγώνες, τις μάχες, τις θυσίες…
Τρώει, δουλεύει, πίνει και... κοιμάται ήσυχος, ότι έχει εξυπηρετήσει το σκοπό του, το χρέος του…
Ποια είναι λοιπόν η λύση; Πως παίρνεις το μυαλό του από τα λεφτά; Πως τον πείθεις ότι τα βήματα που κάνει είναι προς τα πίσω;
Σε αυτό το σημείο υπάρχουν μονάχα δύο λύσεις. Η πρώτη είναι να του δώσεις αυτό που χρειάζεται, αποκλείοντας να έχει ανάγκη κάτι παραπάνω ή ελπίζοντας να έχει ανάγκη περίπου τόσα. Με άλλα λόγια να τον χορτάσεις, εσύ πρώτος με… λεπτά.
Να λύσεις το βιοποριστικό του πρόβλημα στο έπακρο και απόλυτα. Έτσι δεν θα έχει ανάγκη να λαδωθεί. Το μόνο αρνητικό είναι ότι, πλέον εξαρτάσαι από την απληστία του. Ελπίζεις να μην θέλει παραπάνω. Αυτό όμως, δεν είναι πάντα εφικτό, μιας και ο άνθρωπος εκτός από εγωιστικό είναι και σαφέστατα άπληστο κατασκεύασμα.
Άρα ερχόμαστε αναγκαστικά στην δεύτερη λύση.
Αυτή δεν είναι άλλη από την Τιμωρία.
Την σκληρή και δίχως έλεος Τιμωρία. Με στόχο φυσικά τον αποτρεπτικό παραδειγματισμό των άλλων και συνάμα πολλών. Εδώ έχουμε το μεγάλο αρνητικό στοιχείο του …κόστους ελέγχου, που δυστυχέστατα για την πολυπληθή κοινωνία μας είναι από τεράστιο έως και ενίοτε απαγορευτικό.
Αλλά χωρίς συστηματικό, συνεχές, αυστηρό και επίμονο Έλεγχο, δεν μπορείς ούτε να αγγίξεις καν το Πρόβλημα, πόσο μάλλον να το χειριστείς και να το λύσεις αποτελεσματικά!
Το μόνο που καταφέρνεις είναι να …ακονίσεις το μυαλό αυτών που λαδώνονται, στο να επινοήσουν και να σκαρφιστούν νέες, πρωτόγνωρες μεθόδους και τρόπους , να το κάνουν. Μεθόδους και τρόπους νέους που θα τους βοηθούν, να μην ρισκάρουν εύκολα να συλληφθούν.
Καταλήγουμε λοιπόν στο θλιβερό συμπέρασμα ότι η λύση δεν βρίσκεται στην “συμμόρφωση” αυτών που λαδώνονται. Ίσως η πολυπόθητη λύση να κρύβεται σ΄ένα ποιο εμφανές σημείο, και ίσως τον μύθο αυτό τον διατηρούν κάποιοι άλλοι. Ίσως οι έμμεσοι φταίχτες και οι ηθικοί αυτουργοί του όλου δύσοσμου αυτού κακουργήματος να μην είναι άλλοι από αυτούς που προσφέρουν το…λάδωμα, δηλαδή τα ίδια αυτά άτομα που επιλέγουν αυτή την αξιοκατάκριτη καθ΄όλα πρακτική, παρουσιαζόμενοι ως άδολα θύματα…
Αλλά ταυτόχρονα οι ίδιοι άμοιροι πολίτες που έχουν βαρεθεί την γραφειοκρατία, έχουν βαρεθεί το …σύστημα, που τους στερεί τις ευκαιρίες που δικαιωματικά τους ανήκουν, όλοι αυτοί που περιμένουν σε ατέλειωτες ουρές, αυτοί ακριβώς που δεν αντέχουν άλλο… και που προτιμούν να πληρώνουν κάτι παραπάνω, για να γίνει επιτέλους η δουλειά τους.
Έτσι έχουν μάθει και – επίσημα πρόσφατα, προ 12ετίας συγκεκριμένα, όταν ο τότε παντοδύναμος πρωθυπουργός της χώρας Α. Παπανδρέου, τους επιτίμησε τάχα ότι …το δωράκι ήτο αρκετά υψηλό (500.000.000 δρχ!) για τον… υποτελή του Διοικητή μιας αμαρτωλής του ΔΕΚΟ, και έτσι ακριβώς πράττουν έως σχεδόν σήμερα αλίμονο!
Έχουν απλά συμβιβαστεί με το πνεύμα της …Εποχής. Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει χωρίς να ενοχοποιήσει και τον ίδιο του τον εαυτό; Κανείς … και κατά μία άποψη, αυτοί οι ίδιοι ζημιώνονται κι΄από πάνω.
Οπότε τι πρέπει - επί τέλους - να γίνει;
Το να επιχειρήσεις να τους τιμωρήσεις ίσως να είναι - και είναι δυστυχώς τελικά- πρακτικά ανέφικτο, ανεφάρμοστο πρακτικά και να καταλήξει τελικά, μια σκέτη… Ουτοπία…
Άρα λοιπόν, το μόνο που σου μένει είναι: να τους¨ περάσεις¨…
την Κοινωνική πεποίθηση,
την ενάρετη εκπαίδευση,
την προσωπική-ατομική ανάγκη…
και να τους πείσεις με αδιάσειστα στοιχεία, ότι: είναι τελικά η τακτική αυτή, ( και σαν απλό Οικονομικό μέγεθος, να το εκτιμήσει κανείς), ένα καθαρά
Ασύμφορο, Αντικοινωνικό, Αντεθνικό και Άδικο στοιχείο και πρακτική και πρέπει όλοι να την εξοβελίσουν, στο μέλλον, απ΄την ζωή τους.
Μόνο ίσως κάτι τέτοιο, σαν αρχέγονο φυτικό αυτόνομο ένστικτο, «ενφυσούμενο κατάλληλα» στο υποσυνείδητο του καθενός, μπορεί να εγγυηθεί την τάση μείωσής του, με απώτερο αντικειμενικό Στόχο την … πλήρη, ενσυνείδητο απόρριψή του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου